31 mar 2016

O neno non era nazi

As impresións que Pabellón 11  deixou na rapazada de 2º de Bacharelato foron ben diferentes, ata o punto de obrigarnos a exclamar : que ben!É bo que haxa controversia.
Houbo a quen lle gustou moito, lle encantou. Quen sufriu cos bárbaros actos narrados , quen chorou mentres lía ao meterse na vida dos personaxes ata o punto de desexar entrar na historia para intervir. Pola contra, temos a quen non lle gustou e argumenta,por exemplo, que o autor emprega tópicos demasiado utilizados na narrativa con temática nazi.
Outras diferencias argumentaronse co xeito de narrar, na perspectiva do narrador do relato.Se para algunha persoa  o libro gañaría  se fose narrado polo xefe do campo,por  Breitner, outras cren que ese cambio implicaría quizás unha anticipación dos feitos ou engadiría explicacións sobre actuacións dos personaxes  e  non deixaría que @s lector@s pensaramos por nós mesm@s.
A acción de meter nun cuarto a dez persoas, cada quen cunha profesión distinta ( salvo Myriam , da que solo se di que é "muller") , persoas que parecen escollidas para servir de mostra da sociedade , sometelas á forte presión de decidir quen deles debe morrer, fai agromar o peor de cadaquén.Todos falan e sacan os trapos sucios que coñecen dos demais nun intento de salvar a propia vida.Todos agás o vello Jan e Myriam que por diversas razóns prefiren morrer. 
Ao final tamén son capaces de pensar axeitadamente e actuar en beneficio da sociedade, de maneira unida e práctica, chegando a acordos  alonxados da política que semella emporcalo todo.
O que gustou a tod@s foi o  principio do libro que está conectado co final. Un final que nos amosa que o subtítulo do libro El niño nazi é erróneo, o neno, Félix Breitner , non é nazi. É un personaxe inxenuo nos momentos duros da obra e bo, xeneroso ao final cando , intentando resarcir ( na medida das súas posibilidades) a moita dor de  Moshe e Myriam  visítaos e pide perdón polo que lle fixeron sinalándolles onde está enterada a filla da muller . 
Quizás , a partir de entón a paz se instalara nos corazóns dos personaxes sobrevivintes.

28 mar 2016

Reunión do alumnado de 2º de Bacharelato

         
Co alumnado de Bacharelato comentaremos  un thriller psicolóxico escrito por Piero Degli Antoni.
A reunión terá lugar durante o recreo do vindeiro martes, 29 de marzo , na Aula Multimedia.
Calquera que o teña lido, ou queira  escoitar as opinións  dos lectores, pode acudir porque a entrada é libre e de balde.

17 mar 2016

O Amazonas: a última xungla

Na reunión do pasado martes,co alumnado de 2º A e B de E.S.O., buscamos fotografías dos escenarios da novela en internet, e apareceu ante nós toda a beleza e esplendor do Amazonas, verde e enigmático como a portada do libro.Falamos da deforestación da selva e as súas consecuencias para a fauna , para as tribus indíxenas , para o medio ambiente ...Será o Amazonas a última xungla?
Pensamos nos nomes dos protagonistas e como representan a contraposición  dos mundos de onde proceden: Madison , Xabier, João... os meniños sen sonho ( e sen soños) grazas ao mafioso Morfeo , do que averiguamos a relación entre nome e personaxe no mundo da mitoloxía.
Visitamos imaxes das tribus indíxenas do Brasil , e atopamos fotografías tan exóticas e sorprendentes que os "meninos paxaro" da novela parecían seres ordinarios ao seu carón. Nin sequera sabiamos da súa existencia , pero crémonos co dereito a facer desaparecer o seu mundo e a súa cultura en nome dos intereses políticos e económincos dos poderosos.
Por último recorremos a un clásico da literatura infantil para establecer similitudes: Wendy// Madison, Peter Pan // Xabier, Garfio//Morfeo Soares // os meninos sen sonho// os nenos abandonados da Illa de Peter Pan...Pero o que non queremos é que o Amazonas se convirta nunca no país de Nunca Jamás.

14 mar 2016

Os refuxiados soñan con sobrevivir, e nós con que soñamos?

Comezamos a reunión recollendo máis adxectivos para as armas; ademais de tristes son violentas , caras, químicas, escuras, detestables, mortíferas...
Lembramos que é 8 de marzo, Día Internacional da Muller, e falamos das nosas protagonistas femininas da novela de Marina Mayoral: Harmonía e Rosa. Esas nenas refuxiadas en Rusia que loitaron por realizar os seus soños nunha situación tan adversa; lonxe do seu país e da súa familia, rodeadas de descoñecidos que falaban unha lingua  allea, sen esperanzas de retorno...E trouxemos a Harmonía e a Rosa á actualidade; cando lembramos as imaxes de refuxiados que vemos todos os días nos xornais e na televisión, fuxindo cara un destino incerto que sempre será mellor que o das " tristes armas" que abandonan.
           Preguntad@s sobre  cales eran os seus soños para o futuro, un dixo  querer ser médico, outro enxeñeiro , outro mestre...A continuación preguntámonos con que soñarían os rapaces e rapazas refuxiados; se eles tamén pensarían que lles gustaría ser de maiores. @s nos@s alumn@s  responderon que os refuxiados non pensarían no seu futuro profesional , pois eles só poden pensar en SOBREVIVIR.
        -¿Cales  son as vosas preocupacións?-pregunteilles eu."Tonterías profe, nós preocupámonos por tonterías". Responderon con unanimidade.

10 mar 2016

Eran outros tempos...

A rapazada de 3º A de E.S.O. tiña que ler Contos de medo no museo , un libro de relatos no que Marilar Aleixandre , Fina Casalderrey, Xosé A. Neira Cruz e  Antonio Reigosa contan historias de medo que teñen como esceario o Museo Provincial de Lugo.
Dos catro relatos so un está baseado nun cadro exposto no devandito museo, e foi sobre o que versou a conversa deste tempo de lecer ( no máis amplo dos sentidos).
Quizais porque o conto de Marilar Aleixandre  era dos que menos medo daba, ao mellor porque  os protagonistas son nenos que viven aló polo 1940 , tal vez porque a trama trancorre nun ambiente académico ( ben diferente ao de agora, por certo) , talvez porque  a parella protagonista axuda a uns fuxidos na postguerra , ou , se cadra  porque mirando a pintura de Xulia Minguillón sentímonos moi motivados a participar, esta narración monopolizou toda a nosa atención.
Falouse de cando e como se impartían as clases nas casas, de que alumnos podían asistir, do que custaba acudir ( porque primeiro había que traballar , porque os pais tiñan que pagar en especie á mestra ...)
Non lles gustaría  verse "teletransportados" a aquela época. Esta é mellor  en todos os sentidos.
Mirando o cadro de A Escola de Doloriñas opinaron sobre a dificultade de cursos mesturados , de nenos e nenas de tan diferentes idades, das dificultades  engadidas para a formación das mulleres , das clases en lugares pouco acondicionados , do ensino no rural ... 
Na pintura chamoulles a atención o guapos que estaban todos os escolantes deducindo que a imaxinación da pintora vestiunos " de festa".
Entre @s asistentes había persoas  ben informadas , outras que " algo oiran" das escolas do "ferrado"  e  , ás máis, que abrían a boca dunha cuarta cando , a que escribe, que , curiosamente tamén impartiu clases en Vilapol  , a aldea na que Minguillón viu a escea que a inspirou , lles contaba as súas experiencias no campo do ensino ,aló polos anos 80 , que non se diferenciaban moito das  que se ven na escola do cadro.
Concluímos que, mirar para atrás é bo pero non para retroceder ,senón para avanzar e mellorar.

8 mar 2016

Día da muller

Sempre escoitamos e, ás veces  pronunciamos , esta frase:" non debería haber  un día da muller".Pode ser.Ao igual que non debera haber outras moitas conmemoracións. Mais, mirando as cousas dende unha perpectiva positiva , valoremos a existencia dun día no que poder agradecerlles a todas esas mulleres que nos precederon ( avoas, nais...) todo o que delas herdamos. É hora de que moita rapazada de hoxe valore o que posúe e sexa consciente de quen  e como contribuiu á súa consecución. E falo de logros persoais e sociais.É hora de que as mulleres ( xunto cos homes ) de hoxe fagan seu o esforzo e traballo xa realizado para proxectalo cara o futuro.Ese futuro que é das rapazas e rapaces que hoxe están no noso centro e que terán , no seu momento, que traballar para e por si  mesm@s dentro dunha sociedade que mellorará con el@s e grazas a el@s.
Cada un de nós , se botamos unha ollada ao pasado , que pode ser bastante recente, atoparemos unha muller á que debemos moito. 
E se nos remontamos a outrora, o que as nosas mulleres tiveron que vivir danos arrepíos. Escoitade este poema de Marica Campo titulado Muller,  que   cantan   Fuxan os Ventos. Reflicte a situación de moitas mulleres de antano. Sempre me pon a pel de galiña. E a vós?

6 mar 2016

Reunión do alumnado de 3º de E.S.O.

 Na reunión desta semana, coa rapazada  de 3º A  de E.S.O.   comentaremos Contos de medo no museo de varios autores,  e os de 3º B de E.S.O e P.M.A.R conversarán sobre Tristes armas de Marina Mayoral.

Agardámosvos.

2 mar 2016

Duro e tristemente real

Son os calificativos que o alumnado de 4º de E.S.O . lle puxeron  a Desnuda de Jordi Sierra i Fabra. Duro porque  ser testemuña dunha agresión machista , aínda que sexa ficción,non é  agradable.E real porque na prensa de onte  aparecía na portada unha noticia que tiña moito que ver co que se trata na novela. E mesmo a rapazada afirma coñecer a algunha moza da súa idade  que ,  na súa opinión, está entrando nunha relación excesivamente controlada pola súa parella.Elas intenta facerllo entender  pero son acusadas de estar ciumentas.Tal coma ocorre no libro. Mesmo din que o rapaz xa amosaba eses comportamentos de control cunha parella anterior polo que , pensando como pensan que esas persoas adoitan repetir conductas... ,queren que a súa coñecida mire as cousas desde outras perspectivas.Non teñen moita certeza de éxito.
Comentando o título algunha persoa afirmou que  esa palabra a levou a pensar que tiña algo que ver con fotografías  que se colgan na rede.Logo xa se decataron de que  Marga estaba desprotexida, coma espida.
Opinamos sobre o que é , ou cremos que é , o amor concordando coa opinión do autor : respecto mutuo, confianza , honestidade, apoio, xustiza e igualdade, identidades separadas, boa comunicación e , engadiu unha das asistentes,liberdade de decisión.
Cren que, de pasarlles a el@s  terían verdadeiras dificultades para contalo na casa e consideran que este tipo de lecturas poden axudar para concienciar á sociedade.
Mencionamos unha morea de frases extraídas da lectura que nos deron pé a seguir comentando o tema da violencia , dos malos tratos  e   as estatísticas  que veñen no libro e as recentemente publicadas , e un programa dunha cadea privada na que  unha victima de violencia machista fala en primeira persoa  da súa experiencia.
Contando  distintas anécdotas propias e/ou oídas , relacionadas co tema  soou de novo o timbre, e nós sen facer foto de grupo!! 
Pode que teñamos que seguir afondando no tema en vindeiras reunións. Por nós que non quede!!

 
Design by Free WordPress Themes | Bloggerized by Lasantha - Premium Blogger Themes | Justin Bieber, Gold Price in India