Eran outros tempos...

A rapazada de 3º A de E.S.O. tiña que ler Contos de medo no museo , un libro de relatos no que Marilar Aleixandre , Fina Casalderrey, Xosé A. Neira Cruz e  Antonio Reigosa contan historias de medo que teñen como esceario o Museo Provincial de Lugo.

Dos catro relatos so un está baseado nun cadro exposto no devandito museo, e foi sobre o que versou a conversa deste tempo de lecer ( no máis amplo dos sentidos).

Quizais porque o conto de Marilar Aleixandre  era dos que menos medo daba, ao mellor porque  os protagonistas son nenos que viven aló polo 1940 , tal vez porque a trama trancorre nun ambiente académico ( ben diferente ao de agora, por certo) , talvez porque  a parella protagonista axuda a uns fuxidos na postguerra , ou , se cadra  porque mirando a pintura de Xulia Minguillón sentímonos moi motivados a participar, esta narración monopolizou toda a nosa atención.

Falouse de cando e como se impartían as clases nas casas, de que alumnos podían asistir, do que custaba acudir ( porque primeiro había que traballar , porque os pais tiñan que pagar en especie á mestra ...)

Non lles gustaría  verse "teletransportados" a aquela época. Esta é mellor  en todos os sentidos.

Mirando o cadro de A Escola de Doloriñas opinaron sobre a dificultade de cursos mesturados , de nenos e nenas de tan diferentes idades, das dificultades  engadidas para a formación das mulleres , das clases en lugares pouco acondicionados , do ensino no rural ... 

Na pintura chamoulles a atención o guapos que estaban todos os escolantes deducindo que a imaxinación da pintora vestiunos " de festa".

Entre @s asistentes había persoas  ben informadas , outras que " algo oiran" das escolas do "ferrado"  e  , ás máis, que abrían a boca dunha cuarta cando , a que escribe, que , curiosamente tamén impartiu clases en Vilapol  , a aldea na que Minguillón viu a escea que a inspirou , lles contaba as súas experiencias no campo do ensino ,aló polos anos 80 , que non se diferenciaban moito das  que se ven na escola do cadro.

Concluímos que, mirar para atrás é bo pero non para retroceder ,senón para avanzar e mellorar.