25 ene 2017

A arte non se esfaragulla porque perde maxia

A arte é unha emoción e De profundis de Miguelanxo Prado é unha obra de arte  que o alumnado de 3º de ESO non quixo esmigallar de máis porque entón perdería a maxia que contén.
Gustoulles á maioría, encantoulles a algunhas persoas e non volverían a ler algo similar  só  unha parella d@s asistentes.
Quedaron cautivad@s polas imaxes  que considerarían suficientes para " comprar " a historia. Agora ben, se o único que leran fose o texto...hummm ... non opinarían o mesmo.
Consideran axeitado o título para o libro e entre os personaxes escollen aos femininos: á serea e á muller violonchelista. E ,ao falar dos deseños, elixen aquelas imaxes nas que o pintor e a serea, collidos da man, "andan polo ceo estrelecido das fonduras " ou a imaxe da casa que alguén prefire na  primavera e outr@s coa luz do outono. Hai quen se marabilla coa imaxe do pescador rudo e de xesto torto mentres outr@s prefiren a do vello cego que parece un avoíño  e que  lles recorda ao autor Gonzalo Moure que nos visitou o curso pasado.
Foi un anaco para lembrar o pracer que sentiron ao admirar os debuxos , ler a historia ( que , din, non é de amor )  e  "escoitar" no seu maxín a música da violonchelista ou a do mar picado  ou silenciado, pero faltábanlles palabras para expresar o que realmente sentiron. Se cadra, non querían falar para que perdurase o encanto.

0 comentarios:

Publicar un comentario

 
Design by Free WordPress Themes | Bloggerized by Lasantha - Premium Blogger Themes | Justin Bieber, Gold Price in India