Historia de misterio...ou non tanto?

Pais,nais e amig@s do club leramos El cuento número trece de Diane Stterfield  e o pasado mércores, xuntámonos para falar entre nós del.

A novela gustoulle moito a algunhas persoas e bastante menos a outras.(Xenial, porque a situación perfecta para comentar un libro é que haxa pluralidade de opinións).Quen se "enganchou" dende as primeiras liñas e quen parou de ler e obrigouse a retomar a lectura días despois.De calquera xeito ninguén está arrepentid@ de ler esta historia que para un par de persoas foi moi predecible.(Outr@s fomos excesiamente inxenu@s?).Esas asistentes contáronnos que  se decataron de determinadas accións que ocurrían que só podían deberse a que na casa había outra/s persoa/s ( Non imos aclarar máis por non "destriparlla" a alguén que se anime agora  a ler a novela.)

Alguén manifestou que  a lectura tivo certa complexidade polas descripcións abondosas e tantos personaxes como aparecían.

Coa historia viaxamos á campiña inglesa nunha época que intentamos acotar comentando outros aspectos da novela.

A narración lida serviunos de pretexto para falar da maldade, da mentira, da verdade, do perdón, da familia, do amor, das mulleres ( e a súa pouca valía noutros tempos), da enfermidade ...

Curiosamente o personaxe menos querido ( que non odiado) non foi Adeline ou Vida Winter , que consideramos unha víctima,senón que foi a nai de Margaret polo desapego inxustificado co que sempre tratou á súa filla, aínda que o pai tamén ten á súa responsabilidade nesa relación.

Subliñamos a pasión polos libros e a literatura que impregna  toda a novela e preguntámonos se habería "secuela".

E charla que te charla , enredamos comentando tantas cousas que algunhas persoas saímos ás 19:00 h. da Biblioteca. Será que estabamos mal agusto!