O profesorado comenta El retrato de Dorian Gray

      O pasado martes,na hora do recreo, xuntámonos un grupo de profesor@s para comentar a coñecida obra de Oscar Wilde: El retrato de Dorian Gray.

          Mirade algunha das asistentes.

          Os que somos maiores en idade  xa a leramos nos nosos tempos mozos  pero foi un gozo redescubrila. E digo redescubrila con toda a intención porque daquela  non atoparamos na novela nin a metade do que agora nos amosou.

           A tod@s nos deixou impresionad@s  Lord Henry e a súa capacidade de manipulación. Para nós é un home que engaiola a Dorian Gray de tal maneira que  este acaba sendo un títere nas súas mans casi sin   percibilo. E se se da conta xustifícase aplicando o lema de Lord  Henry : o único que vale a pena na vida é a beleza e a satisfacción dos sentidos.  Así que todo é xustificable  e a súa vida vai camiño da autodestrucción sen facer caso das  advertencias  do seu amigo Basil Hallward  ao comezo da novela e dos seus consellos case ao final da mesma.

      Dorian é un narcisista  a quen se lle concede o desexo de non envellecer .Farao por el  o  retrato pintado por  Basil. O cadro é o recordatorio das moitas faltas do modelo. Nel vese ao verdadeiro Dorian  e as súa cativeza moral.

        A vida que toma o cadro fixonos lembrar e comentar o conto de Edgar Alan Poe no que un pintor  usa de modelo á súa esposa e no momento final, no que remata o cadro , esta  morre coma se o retrato lle arrebatase  a alma á  muller  para captar a vida mesma.

          

      A homosexualidade  planea pola novela de xeito latente e a decadencia da sociedade inglesa, a vanidade, a  tolería... son temas evidentemente  tratados.

             Acordamos a próxima lectura e quedamos con bo sabor de boca.

            Boas lecturas!

         

            Aburiño.