Trasladarse no tempo e no espazo

Enfrontarse á  El Héroe Discreto,para as persoas do noso club de adultos , significou, por un lado ,deixar á beira a carga mediática que sempre, pero máis nos últimos tempos, acompaña a Mario Vargas Llosa, o autor. E por outro , esquecerse de que é un premio Nobel e racionalizar, por tanto, que pode facer obras marabillosas e outras...non tanto.

Superados eses dous prexuízos, lemos a novela e velaí vai o que na amena tertulia  da derradeira reunión , se puxo sobre a mesa a propósito dela.

Gustar ou desgustar quizais non sexa a palabra.Pero se vos digo que , sen estar pesaros@s por lela , non sería este un libro que recomendarían se alguén lles pedira consello, xa imos entendendo o sentir destes pais e nais asistentes.

Díxose que "non emociona", "non ten intriga e soluciona moi rápido os conflitos", "ten pouca acción"...Comentouse que gusta a ironía que emprega nalgúns momentos, a linguaxe ,as oracións curtas, moitas expresións do español de América...

Discutiuse sobre se  a técnica narrativa empregada ( permitídeme usar esa expresión)  intenta atraer á xente maior ou á xente nova  e argumentouse a favor de cada punto de vista.E tamén houbo discrepancias sobre  o acerto ou erro de que as historias fosen paralelas ,de xeito que algunha persoa comentou que ía lendo e pensando en "capítulos pares e impares" e a outros íalles sorprendendo o devir da narración e cuestionábanse se sería así ata a fin da historia ou terían, nalgún momento, conexión.Para algúns ese paralelismo foi un problema e queixáronse de excesivas digresións.

Para outr@s o espazo no que se desenvolveu a acción foi un lastre ao longo de toda a lectura.

A propósito da  historia que conta houbo coincidencia en que era simple, folletinesca, de telenovela, un pouco "rancia",verosímil, crible pero non nestes tempos, non aquí.E foron máis alá: reflicte estereotipos daqueles pobos, normaliza situacións moi negativas para as mulleres,manifesta certa melancolía polo pasado...

E como se psicanalizaramos  ao autor ,tamén se escoitou o do "certo paralelismo" coa súa vida, ou o que coñecemos dela.