27 feb 2015

Á terceira vai a vencida

Na xuntanza do pasado mércores,  cos pais e nais que se achegaron á Biblioteca do centro, falamos de La Ladrona de Libros .
Foi a primeira vez ,no tempo de andaina deste club, que  o libro provocou sensacións ben diferentes n@s lector@s (feito fantástico porque na diferencia, no contraste está a riqueza).
Principiaremos por resumir con brevidade o comentado na reunión.
Do que primeiro falamos foi da narradora da historia.Algunhas persoas comezamos a novela e ,segundo avanzabamos nas páxinas, ibámonos sentindo un pouco desacougados ao decatarnos de que quen nos falaba era a morte.E, tal como continuou o relato ata o final, quedamos coa idea  de que a morte está sempre presente, ao noso carón para levarnos cando toque .E por  Liesel foi tres veces.
Continuamos esmiuzando os personaxes que aparecen no libro salientando o que máis nos gustaba de cada un, pero sen poder escoller un por riba dos demais. Gustounos Liesel   e sentimos compaixón por ela por perder ao seu irmán, polas dificultades de adaptarse a unha nova familia de acollida e , perdida esta, aínda debeu ser salvada por unha terceira. Aínda así , o seu final foi pleno.( Ou eso imaxinamos nós.A nós pareceunos ben).
De calquera outro personaxe podemos sinalar algo.Así , espertou en nós moita tenrura Rudy coa súa adoración por Jesse Owens e a insistencia en lograr un bico da súa amiga.E que dicir da sensibilidade  de Hans? E do bo corazón ,baixo a capa de dureza, de Rosa? E da capacidade de pensar e facer reflexionar de Max? E da melancolía  de Ilsa?
O dito, non fomos quen de escoller @ que máis nos gustou.
Do sitio onde transcorren os feitos da novela  quixemos remarcar que é un lugar tranquilo, pequeno, cuns veciños que se axudan,discuten, protexen, rifan... Todo isto nun ambiente bélico ,pero o que a obra reflicte é como vive a guerra a xente de a pé, os que non están de acordo con Hitler e a súa xente aínda que soporten todo sen rebelarse dun xeito manifesto porque o único que queren é vivir...
Todos pensamos que compría destacar que os nenos da novela de Markus Zusak pensan por eles mesmos, son autónomos e colaboran nos traballos cotiás das familias dun xeito responsable. Neste punto xurdiu un debate sobre a idoneidade ou non desta novela como lectura para @s nos@s fill@s adolescentes e os valores e a interpretación que eles farían da mesma.
Comentamos tamén que o amor pola lectura e polas palabras e a  forza  de ambas como remedio é un contido transversal ao longo do libro.
Concluíndo, a novela de Markus Zusak gustounos á maioría d@s lector@s que gozamos dun tempo de paz, de humanidade, de esperanza mentres a líamos; mais, pola contra, a outras persoas non logrou atrapalas ben  porque a dureza do narrado  as incomodabas ou, tamén se dixo, polo formato que mesturaba  reflexións e debuxos que as sacaban da lectura.

2 comentarios:

Daniel dijo...

Es curiosa la introducción. Habla la muerte y se presenta haciendo una valoración de como es. Como casi todas las autodefiniciones, no es demasiado correcta. La muerte nunca es justa, muchas veces es violenta, y la mayoría de las veces es cruel (ella dice que es justa, que no es violenta y que no es perversa). Es lo que sucede cuando nos preguntan cómo somos; la mayoría de las veces contestamos no como somos sino como quisiéramos ser. En este sentido la muerte es como todos nosotros.

A lo mejor, eso es la muerte en circunstancias "normales", pero frente a los escalofriantes hechos que tuvieron lugar en la época y lugar donde acontece el libro, tal vez la muerte sea como ella se presenta: justa, no violenta y no perversa. Toda guerra, y en particular el holocausto, es todo lo contrario.

La muerte es la verdadera ladrona de libros. Coge el libro en que la niña escribió su historia, y lo coge sabiendo que tiene un dueño (eso es robar). Cada vida es un libro y la muerte coge las vidas para no devolverlas. Liesel no era una ladrona, su primer libro el manual del sepulturero, lo encontró porque otro lo había perdido, no lo robó.

Parece que los Huberman tenían una forma de proporcionarse ingresos y era acogiendo niños pues esto le proporcionaba una asignación para su manutención. pero parece que Liesel fue más que una simple acogida, a menos para el padre, Hans.
La narración discurre en torno a una familia alemana en los inicios de la segunda guerra mundial. La particularidad de esta familia es que la hija es una niña acogida, es decir, que una familia tenía en su hogar un niño con una ayuda que el estado proporcionaba para ello, La novela nos va relatando la especial relación de la niña con su padre de acogida; digo especial porque se revela una gran complicidad con el padre que es una persona extraordinariamente comprensiva y sensible. Esa sensibilidad se muestra en un pasaje donde dice que es un hombre que no solo distingue los colores, sino que le gustan o los aprecia, cualidad rara en un hombre. Al mismo tiempo el relato nos describe la vida cotidiana en una ciudad media de Alemania; la existencia, o más bien subsistencia, diaria de una familia tirando a pobre y las dificultades que va encontrando con el creciente nazismo, sobre todo al no poder afiliarse al partido, dada la poca simpatía que en Hans despierta. El trabajo para los ricos, las pandillas de raterillos...nos descubren a un país que no se alejaba mucho del nuestro de aquella época.
1/2

Daniel dijo...

Me llama la atención la manera de adelantar acontecimientos, descubriendo el autor lo que va a suceder más adelante: así, nos adelanta que se encontrará a la ladrona de libros en más ocasiones, lo que es una manera de decir que sobrevivirá a las vicisitudes de la guerra; también nos adelanta que Ruddy Steinner morirá dentro de dos años, con lo que nos hace sentir pena al ir leyendo las aventuras e inocencia de ese niño, sabiendo que tiene sus días contados; también nos adelanta que Max, el judío, despertará, con lo que seguimos leyendo las atenciones que le prodiga Liesel pensando ya en el momento en que despertará; mucho más adelante nos anuncia que va a morir un compañero de Hans del frente por cambiar de asiento. Esto, que, por un lado, le quita un poco de intriga o sorpresa a la lectura, por otro nos ayuda a entender mejor algunos pasajes de la novela.

Hacia la mitad de la lectura descubro por qué Liesel es la ladrona de libros. Antes defendí que Liesel no es una ladrona ya que los libros que tenía no eran robados. Pero se hace ladrona por algo y ese algo es la revancha por una injusticia que, a su juicio se ha cometido, y es el despido por parte de la mujer del alcalde, de su madre. Puede que esto sea una explicación a la pregunta de por qué una persona roba; no se hace uno ladrón como se hace médico, maestro o abogado; uno se hace ladrón sabiendo que ello es algo no lícito, porque ha sufrido una injusticia, por necesidad, etc.Pero cuando Liesel le roba el libro a la mujer del alcalde, sabe que está cometiendo una mala acción, lo que no sucede en las anteriores ocasiones.

También llama la atención la naturalidad con que la muerte habla de ella misma; nos habla del genocidio judío pero sin entrar en detalles escabrosos. El punto culminante de esta naturalidad es para mi el bombardeo de la calle donde vive Liesel y la muerte de todos menos ella; en tres líneas el autor se carga a la mayoría de protagonistas de la obra con toda naturalidad, únicamente diciendo que murieron todos.
2/2

Publicar un comentario

 
Design by Free WordPress Themes | Bloggerized by Lasantha - Premium Blogger Themes | Justin Bieber, Gold Price in India